Турмуш чорраҳаларида

Ўшанда олийгоҳ талабаси эдим. Хўжаободлик Санобар исмли қиз билан бирга ўқийман. Дарслардан сўнг, уйга бирга қайтамиз. Дарсдан эрта қайтган кунларимиз Санобар мени уйига етаклар, бирга дарс қилишга ундарди. Уларникига тез-тез келиб турганим сабабли, ота-онаси ҳам мени ёқтириб қолишган. Ўз қизларидай кутиб олишарди. Ёши етмишлардан ошган оппоқ соқолли Раҳмон ота - Санобарнинг дадаси, олтмиш ёшлар атрофидаги, сочлари қировдек оқарган,  оппоқ юзли Зулфия ая - онаси. Раҳмон ота учамакда доим узум хомток қилаётган бўларди. Ҳовлини тўлдириб, олтиндек товланиб пишган узумлардан албатта, дастурхонга қўйишарди.

Санобар уларнинг ёлғиз фарзанди. Шу сабаб, ота-онаси уни еру кўкка ишонишмайди. Мен дугонам билан бирга юрганимдан ўзларида йўқ хурсанд эдилар.

Бугун ҳам одатдагидек, дарс тугаши билан Санобарнинг қистовига кўра, уларникига йўл олдик. Ўқишдан чиққанмиз, қорнимиз жуда оч. Уйга кирибоқ, Зулфия ая тайёрлаб қўйган дастурхондаги ноз-неъматга ўзимизни урдик.

- Қани олинглар, чойни иссиқ-иссиқ ичинглар, - Зулфия ая шундай деб, бир четда ўзи чой қуйиб узатиб ўтирди.

Зулфия аянинг ҳеч нима тотинмаётгани доим эътиборимни тортарди. Қизиқ, бу аёл ўзи овқат ермикин? Бирон марта бир тишлам нон егани ёки бир пиёла чой ичганини кўрмаганман. У  юмуш билан ташқарига чиққанда, Санобарни дарров саволга тутдим:

- Аянг нега биз билан овқатланмайди? Лоақал, бир пиёла чой ичса бўлади-ку!

Санобар бир менга, бир   ташқарига қаради-да, аста тушунтирди:

- Аям кўп фарзандлар кўрган, ака-опаларим кўп бўлган мени. Бироқ ҳаммалари ёшга етиб-етмай, нобуд бўлаверган. Аям менга ҳомиладорлик вақтида ота-онаси, яъни бобом ва бувим уни кўпни кўрган, бир донишманд ҳузурига олиб боришган. У киши табибмиди ё дуогўй азайимхонми, билмайману, хуллас, аямга болаларининг нобуд бўлавериши сабабини аниқ айтолмаса-да, бу боланг бир ёшга етгунига қадар йил давомида рўза тутиб, Оллоҳдан фарзандингга умр тилагин, дея маслаҳат берган. Зора, шу йўл билан болангни сақлаб қоларсан, деган. Аям шундай қилди. Аммо, у бир йил эмас, доим рўзадор.

- Нима, бундан чиқди аянг йил - ўн икки ой рўза тутиб юрадими?

- Ҳа. Кундузлари овқатланмайди, рўза тутади. Мен улғайдим. Онам севиниб, Оллоҳга шукр келтириб, умр бўйи рўза тутишга аҳд қилган.

Еяётган луқмамни ютолмай, дугонамга термилиб қолдим. Умр бўйи рўза тутиш...

Шу вақт Зулфия ая қўлида узум, мева-чева солинган товоқ билан уйга кирди.

- Қани олинглар, ҳозир боғдан узиб чиқдим.

Мен аяга қарадим. Юзларидан нур ёғилиб турган бу аёл ҳақиқатан ҳам фариштага ўхшарди.

Умида ЭГАМБЕРДИЕВА