(40- сон, 2016 й. Қатра)

Дераза тагида болалар тинмай ўйнар, бақир-чақир қилишар эди. Лекин бирорта ҳам ота-она "бу уйда ҳам инсон яшайди, тўпалон қилманглар", демасди. Бир куни хўжайиним "Қўшниларга, Барнохонга айтинг, болалари нарироқда ўйнасин", деди. Мен чиқиб илтимос қилдим.

Барнохон юзимга кулимсираб:

-      Ҳой Азизахон, энди болалари кўп кўчага кўчиб ўтдингиз, чидайсиз-да, - деди.

Қаранг, ҳаётнинг мураккаблигини. Мен ҳам, турмуш ўртоғим ҳам оилада ёлғиз бўлганмиз. Яратганнинг иродаси билан қизимиз ҳам ёлғиз бўлиб қолди. Уйга кириб "болам ягоналигини юзимга солди", деб юм-юм йиғладим. Хўрлигим келди. Қизим ўсиб-улғайди. Набиралирим кўпайди.

Лекин... Қўшнимнинг ўғли фарзанд кўрмади.

Азизлар, қўшнининг, умуман, ҳеч кимнинг дили ҳеч қачон оғримасин. Бу дунё қайтар дунё эканлигини унутмайлик.

Мастурахон НАСИРДИНОВА, Марҳамат тумани.