(40- сон, 2016 й. Ҳаёт - ибрат мактаби)

Абдухолиқ аканинг ёши етмишдан ошганда умр йўлдоши қазо қилди. Ўғил-қизларини уйлаб, жойлаб бўлган эди. Бу одам, биринчидан, қадрдон қўшним, иккинчидан иккаламиз ҳам отадан ёлғиз бўлганлигимиз учун ака-укадай бўлиб ўсганмиз. У мени бошланғич синфларда ўқитган бўлса, мен институтнинг сиртқи  бўлимида ўқиётганда ёрдам берганман. Бир-бимримизга устозмиз.

Хуллас ҳам қўшни, ҳам ака-ука, ҳам дўст бўлиб ўсдик, катта бўлдик, бирга ишладик... Аям, яъни турмуш ўртоғининг ўлганига бир йилдан ошди. Бир куни домлани ёлғизлатиб:

- Ака, мени кечирингу, мен айтмасам, ким айтади. Бирорта муносиб аёл изласам, уйлаб қўйсак. Фарзандларингиз ҳаммаси ўзлари билан ўзлари  овора. Ётишингиз, туришингиз бор, - дедим. У ўйланиб:

- Бу гапларинг учун раҳмат, ҳозиргача биров менга шунчалик раҳмдиллик қилган эмас. Энди эшит: биринчидан, менга осмондаги ойни олиб берсанг ҳам, аянгга ўхшамайди. Иккинчидан, ёшим етмишдан ошди, ҳар қандай яхши, эсли аёл ҳам менга меҳр қўйиб, хотин бўлмайди. Учинчидан, ука, мен уйлансам, фарзандларим, айниқса, қизларим менга меҳр-муҳаббат билан қарамайди. Уларнинг мендан меҳри қочади, менга хотин бўлган аёлга нафрат билан қарайди. Ва ниҳоят, мен ўлсам, болаларим анбарим устида юракдан чиқариб йиғламайди. Буни ҳаёт дейди, ука.- дея ўз қарашларини менга лўнда қилиб тушунтириб қўйди.

Олимжон РАҲИМОВ, Асака тумани.