кичик ҳикоя

Қўшнимизнинг анча қариб қолган Олапар лақабли ити бор. У ёш пайтида маҳаллага бегоналарни йўлатмас, эгасига жуда содиқ ит бўлганди. Ҳозир эса мункиллаб қолган.

Бир куни ойим тандирдан узилган саватдаги иссиқ нонлардан биттасини сочиққа ўраб, қўшнимизникига олиб чиқиб беришимни тайинладилар. Қўшни ҳовлига кириб борганимда, келинойим дастурхон йиғиш билан овора эди. Мени кўриб хурсанд бўлганча, қўлимдан нонни олди. Келинойимга уй юмушларида ёрдамлаша бошладим.

Бир қўлимда ёнғоқ пўчоқлари тўла елим халта ва иккинчи қўлимда суяк солинган идишни кўтарганча Олапар томон йўл олдим. У ўз жойида хотиржам ётар эди. Шу пайт менинг кучугим ҳам қаёқдандир пайдо бўлди. Олапар аста ўрнидан қўзғалиб, тумшуғини емак томон чўзмоқчи бўлди. Бироқ, кучугим акиллаганча суякка ташланди. Шунда кекса Олапар ўзини четга тортиб, унга йўл берди. Бирдан кучукчанинг кўзи қўлимдаги елим халтага тушди. Олдидаги емакка қайрилиб ҳам боқмай, думини ликиллатганча ортимдан эргашди.

Елим халтани чиқиндилар йиғиладиган жойга ташладим. У елим халтани ҳидлай бошлади. Кучук бу нарсаларни еб бўлмас чиқинди эканини англаб етганида, Олапар аллақачон суякларни еб бўлган эди.

Нилуфар ТУРСУНБОЕВА,

Асака туманидаги

3-умумтаълим мактаби ўқувчиси.