Яна тонг отди. Бироқ бу тонг бошқача. Нурия ҳар доимгидан бошқача кайфиятда.Унинг кайфиятини тонг саҳарлаб сайраб турган чумчуқларнинг чириллаши-ю, хўрознинг қуқулаши ҳам буза олмасди. Кийиб олган кийими ўзига ярашганлиги порлаб турган кўзларидан сезилиб турарди. Буларнинг сабаби, у неча йиллик орзуси бўлган талабалик бахтига эришганди.

Нурия узун кокиллари товонини ўпадиган кўркли, хушфеъл, ширинсўз, ҳаёли қизлардан бири. Унинг орзуси уч йил деганда ушалди. Унгача юрган йўлида, турган ўрнида ҳатто, тушларида ҳам математик мисолларни хаёлан ишлаб юрарди. Унинг фикрича, математика фанларнинг отаси экан, аммо бу фанни ҳамма ҳам суявермайди.

 Нурия ҳаммадан олдин, шошиб-пишиб нонушта қилди-ю уйдагилари билан хайрлашмай ҳам кўчага отилди. Автобус кутаркан, ҳар бир минут унинг назарида бир соатдек ўтарди. Такрор-такрор соатга қарайди. Юраги потирлаб ошиқарди, не қилса ҳам неча йиллик орзуси ушалди.

 Шошилганидан дазмолни ўчириш ёдидан кўтарилгани унинг хаёлига келмасди. Нурия уйидан узоқлашаркан, энди ҳеч қачон азиз ота-онасини кўрмаслигини билмасди. Нурия оилада ёлғиз фарзандлиги туфойли ота-онаси уни ер-у кўкка ишонмай катта қилган. Унинг шошқалоқлиги, хаёллар оғушида сархушлиги ҳали эллик баҳорни қарши олмаган Қосим ака ва Муслима опанинг ҳаётига зомин бўлиши тақдирига битилган битик экан. Нурия ўчиришни унутган дазмол икки соатлар ўтиб, портлаб, уйга ўт кетди. Қосим ака анча йилдан буён оёқлари ишламай бир жойда бўлиб қолган эди. Бу пайтда Муслима опа у-бу олиб келиш учун қишлоқ марказига, дўконга кетганди. Уй ичида бўлганлиги учун Қосим аканинг бақирганини ҳеч ким эшитмади.

Бу орада аланга тобора кучайиб, уй ичи заҳарли тутунга тўлиб борарди. Муслима опа  уйига қайтар экан, узоқдан тутунни кўриб, дод деб уйи томон югурди. Унинг бақирганини эшитган қўшнилар ҳам уй тутун ичида қолганини кўриб ўша томонга югурдилар. Муслима опа ҳеч кимга қарамай эри ётган уйга, аланга ичига ўзини отди. Уйга югуриб кирганда унинг бошига нимадир қаттиқ  урилиб ҳушини йўқотди. Одамлар келиб, уларни хушсиз ҳолда тутун ичидан олиб чиқишди. Бу орада тез ёрдам, ўт ўчирувчилар етиб келишди. Афсуски, кеч бўлганди. Заҳарли тутун ичида узоқ қолиб кетган икки инсон бу фоний    дунёни тарк этганди.

... Нурия олийгоҳ қаршисида. Ана энди у учун вақт бутунлай тўхтаб қолганди, гўё бутун университет унинг учун безатилгандек. У бундай бахтдан сархуш эди. Олдида турган кўркам зинага биринчи қадамини қўяркан, бехосдан телефони жиринглаб қолди.

- Алло, алло ким бу?..

Бирдан жимлик, қўрқув, қай бири англаб бўлмайди, лаблари титрар, бир сўз айтмоққа журъат  етмасди. Нохуш хабардан қалби вайрон бўлган қизнинг орзулари ҳам ёниб аланга олди. Қиз шошиб, университетдан уйга қайтаркан, гўё тубсиз жарликка қулагандай бўлди. Етиб келгач, қаршисида уй ўрнида вайрона қолганди, холос. Бутун орзу умидини, волида-ю, суянчиғини ёндириб юборган аланга энди юраги-ю қалбини музлатиб қўйганди. 

Давлатой ОДИЛЖОНОВА,

Андижон шаҳри.