Дил туFёни

Ҳижрон дунёсида яшаяпман. Юрагимда армон, қалбимда айтолмаган тилак мени қийнайди. Сиз билан сўнгги бор учрашганимда тилимда чўғдек тутиб турган бир жумлани айтолмаганимга афсусланаман. Мен Сизга омад, мансаб ҳамда тинчлик сўрабман-у, бахт сўраш ёдимга келмабди. Бошимни эгганча ортимга қайтар эканман, биринчи бор дунёни бузиб юборгудек алфозда йиғлагим келди. Фақат... уялдим. Ўша бир-биримизни ажратиб, таскин топган одамлардан уялдим...

Мағрурона қадам босар эканман, кўнглим девори нураётганини ҳис қилдим-да, йўлда давом этдим. Балки, ўшанда буларнинг барчаси ёлғон, мен фақат Сизга ишонаман, дейишимни кутгандирсиз?..

Ҳа, рост, Сиз ҳақсиз. Мен муҳаббатим ва келажагим учун курашолмадим. Чунки менинг қанотларимни қайириб, учолмайдиган қушдек қилиб қўйишганди. Начора, ўша иродасизлигим жабрини бир умр тортишга маҳкум бир ожиза қизман. Сизнинг муҳаббатингиз уволига қолган ҳимоясиз гулман...

Дурдона ДИЛРОЗ