З.М. Бобурнинг бирор ғазали, рубоийси ёҳуд бошқа бир асарини ўқисак албатта, бобомизнинг сурати-ю сийратини кўз олдимизга келтирамиз, асарлари орқали у улуғ зотнинг истеъдодли ижодкор, мард, жасур ва адолатли шоҳ бўлганлигига гувоҳ бўламиз.

 Бобур ўзига хос ижоди, юксак маънавияти, инсоний фазилатлари билан абадиятга      даҳлдор шахс сифатида бўй кўрсатади. Яхши биламизки, Бобур бобомиз умрининг охирига қадар ватанидан узоқда, мусофирликда яшади. Шу боис ҳам унинг ҳар бир сатрида юртга бўлган соғинч ҳисси уфуруб туради.

Бобур ҳаёти давомида жангу жадаллардан, қурилиш ва бунёдкорлик ишларидан ортиниб, ижод, шеъриятга ҳам яқин ошно бўлди. Дунёга  машҳур асарлар ёзди. Айниқса, "Бобурнома",  "Рисолаи аруз", "Мубаййин" каби  асарлари инсониятнинг бебаҳо мулкидир.

Ана шундай улуғ зот Андижон фарзанди эканлигидан фахрланамиз. Ўзимизнинг одоб-аҳлоқимиз, аъло баҳоларга ўқишимиз, ижодини ўқиб-ўрганишимиз билан ёзганларидан сабоқ олиб, она Ватанга муносиб фарзанд бўлиш орқали улуғ зотга ҳурматимизни кўрсатамиз.

 Саодат  ТОҲИРЖОНОВА,

   АДУ қошидаги 4- академик лицей ўқувчиси.