Дил туFёни

Ота... Забонимни сўзлатган, ҳаётимнинг илк қадамларидан то шу кунгача мени соғинтирган сўз. Бугун ота десам  бўғзимга бир нима тиқилади. Наҳотки, бугун орамизда йўқсиз. Йўқлигингизни англар эканман, бағрим эзилади. Ота, ҳаётлингизда қандай яхши эди-я! Олам рангдор, ҳаёт гўзал, қарашларим бошқача эди. Тилимдан бир сўз тушмайди. Сиз ўлмагансиз.  Менинг давомли эзгу ишларимда яшайсиз.

Бугун мен онаман. Фарзанд-ларим иқболини кўриб, қувонаман. Елкамда катта масъулият бор. Англаб етдимки, Сиз шунчалар машаққат чеккан экансиз. Мен эрка қизнинг шўхлик ва бебошликларимни кўтарганингизни эсласам кўзимдан ёшлар томчилайди. Тақдир чархпалаги  айланиб, мени ҳам ҳаётнинг ташвишлари енгмоқда. Ота, сизни соғиндим. Исмимни тилингизга олганингизда истиқболингизга ошиқиб, юрагиб ҳапқириб кетарди. Қадам товушларингиздан билардим, сезардим меҳрингизни.  Дардларим йиғилиб, қўлимга қалам олдим, ота. Сизни соғиниб, қўмсаб.

Сиз кетдингиз кўнгил уйим,

Вайрон бўлди, дадажон.

Тоғлар қулаб, рангу рўйим

Сомон бўлди, дадажон.

Сизни йўқлаб дунёларга,

Сиғдиролмайман ўзим.

Осмон узоқ, ер қаттиқ,

Етмайди ҳатто сўзим.

Сиз ҳақингизда ёзсам,

Қоғоз, қалам етмайди.

Юрагимдаги ярам,

Бир умрга битмайди.

Ҳаёт мени улғайтириб, ундирди. Аёл қалбим билан юксак марраларни кўзлайман. Фақат кўз олдимда сизнинг ёрқин чеҳрангиз, самимий қиёфангиз намоён. Тананимга сингдираман: Сиз ҳаётсиз, фарзандларимнинг кўзларида, сўзларида яшайсиз.

Донохон ИБРАГИМОВА