(қилмиш-қидирмиш)

Бугун ҳамма жойда шанбалик. Азиза ҳашарда қатнашишни хоҳламагани учун бошлиғининг олдига кириб "Ўғлимнинг тоби қочган, аҳволи жуда оғир, ёнида ўтирмасам бўлмайди", деган баҳона билан жавоб сўради. Унга раҳми келган бошлиқ уйига кетишига рухсат берди. Лекин, "алдамаяпсизми?" деб қандайдир шубҳа билан қаради. Азиза эса, "ўлибманми, алдаб? Гапим рост" дея хонадан чиқди. 

Уйига етиб келгач, енгил нафас олди. Ёлғони иш бергани учун ўзи севган қўшиқни хиргойи қилиб дугонаси Зарифага сим қоқди. У билан гаплашиб ўтириб, тўсатдан ўғли ёдига тушди. Дарров телефонни ўчириб, хонама-хона ўғлини ахтарди. Лекин топа олмади. Кўчага чиқиб қўшнилардан сўради. Улар Акмални кўрмаганини айтишди. "Бирорта ўртоғи билан ўйнаб юргандир-да", деб ўзига тасалли бериб, телевизорни ёқди. Сериал томоша қилиб ўтириб кўзи илинибди. Бир пайт телефон қўнғироғидан чўчиб уйғонди. Қараса, ўғлининг рақами.

- Алло, Акмал, қайда юрибсан? - деди нимагадир кўнглида хавотир уйғониб. Телефондан нотаниш овоз эшитилди:

- Кечирасиз, бу Акмалжоннинг онасими?

- Ҳа, онасиман. Ўғлим қани?

- Опажон, ўзингизни қўлга олинг. Ўғлингизни машина уриб кетибди. Ҳозир  шифохонада. Аҳволи жуда оғир. Тезда етиб келмасангиз бўлмайди...

Азиза бошқа гапларни эшитмади. Телефони қўлидан тушиб, креслога ўтириб қолди. Шу заҳоти эрталабки баҳонаси-ю, бошлиқнинг   шубҳали нигоҳи кўз олдига келди.

Дилноза МУХТОРЖОНОВА