(ибрат)

Бир куни муолажа хонасида икки бемор Наима опа билан Дилдоранинг суҳбати қулоғимга чалинди.Наима опа ўзининг касаллик тарихи ҳақида сўзлаётганди:

- 2013 йилда тикувчилик цехида бош чевар бўлиб ишлардим. Бир куни Машҳура исмли аёлнинг мазаси қочди. Уни  дарҳол шифокор кўригига олиб бордик. Бемор ультратовуш текширувидан ўтказилди. У билан бирга мен ҳам негадир ўз соғлигимни назорат қилмоқчи бўлдим. Тавба, мен ўзимни бутунлай соппа-соғман, деб юрардим. Буйрагимда ўзгариш борлиги аниқланиб, онкология бўлимига мурожаат қилишимни айтишди. Бу ерда эса буйрак усти бези саратони ташҳиси қўйилди ва зудлик билан жарроҳлик амалиёти ўтказиш кераклиги, акс ҳолда вақтдан ютқазиб қўйиш мумкинлигини айтишганда, эсим оғишига бир баҳя қолди. Чунки танамда ҳеч қандай оғриқ  йўқ эди. Ниҳоят операция куни белгиланди.

Ўша куни қўрқув ва ҳаяжондан юрагим тўхтаб қолгандай, гўёки ҳамма ёқни зулмат қоплаганди. Қулоғимга ҳеч кимнинг гапи ёқмайди. Далда берувчи сўзлар эса видолашувга ўхшарди. Жарроҳлик столида ётиб, ҳаётнинг нақадар тотли неъмат эканлигини ҳис этдим. Ниҳоят жарроҳликдан сўнг   дунёга қайта келгандай бўлдим.

-      Наҳотки, касалликни ҳеч пайқамаган бўлсангиз?,- қизиқсиниб савол бердим.

-      Аҳён-аҳёнда бошим оғриб, қовоқларим салқиб турганини ҳисобга олмаганда айтарли оғриқ сезилмасди, - деди у саволимга жавобан.- Соғлиғим тиклангач, икки йил ўтиб турмушга чиқдим. Бир неча йилдан сўнг олийгоҳга ҳужжат топшириш учун тиббий кўрикдан ўтаётганимда шифокорлар ўпкамда доғлар борлигини айтишди. Турмуш ўртоғим билан ўпка касалликлари диспансерига бордик. Қисматни қарангки, энди "ўпка саратони" деган совуқ ташҳис қўйишди. Тез орада кимёвий муолажалар бошланди. Турмуш ўртоғим Достон ака менга доимо яхши муомалада бўлар, ғам-хўрлик қилар, кўнглимга таскин берарди. Қайнона-қайнотамни айтмайсизми? Уларнинг мени авайлашларини кўриб, уялиб кетардим. Мен уларга хизмат қилиш ўрнига улар менга...

Касалхонада узоқ вақт ётиб қолган кунларимнинг бирида атрофимда парвона бўлаётган турмуш ўртоғимга:"Ёлғиз фарзанд бўлсангиз, мендек ногирон аёл билан умрингизни ўтказмай бошқага уйланинг, Сиз ҳам бахтли бўлишингиз керак-ку", дедим.

Достон акамнинг жаҳли чиқиб кетди:

- Мен ҳозир ҳам бахтлиман. Никоҳ ўқилаётганда соғлигида ҳам, беморлигида ҳам, ҳар қандай кунда ҳам доимо ёнида бирга бўламан, деб ваъда берганман. Сен менга кераксан, ҳали бу кунларни кўрмагандай бўлиб кетасан,- деди у.

Бу жавобни эшитиб, йиғлаб юбордим. Хасталигимни унутгандай бўлдим. Оиламнинг руҳий мадади туфайли касалликни енгдим.

Наима опанинг сўзларини тинглар эканман, "қани энди ҳар бир аёлнинг умр йўлдоши, яқинлари шундай бўлса", дея ҳавас қилдим.

Шунда англадимки, яхши сўз, ширин муомала, меҳр-муҳаббат шундай буюк куч эканки, у инсоннинг ҳаётини сақлаб қолишга ҳам қодир экан. Ҳа, "Яхши сўз дори-дармондан афзал", деб бежиз айтишмас экан донишмандлар. Мен ўз иш фаолиятим давомида чинакам мўъжизага дуч келгандим.

Муштарийбону МАМАЗОКИРОВА,

вилоят онкология диспансери ҳамшираси.