Кечинма

Кунларимнинг давоми йўқдек. Хаёллар ёлғиз овунчим. Юрагимнинг тор қафаслари бузилиб кетгудай. Бу ҳолимга қисмат сира ачинмайди. Зорлигим ўзимга-да душман. Ёлғизлик қалбимни кемирмоқда. Туннинг ўзга макони йўқдек хонамга ўрнашиб олган.

Нигоҳларим толиқиб, ёлғизликнинг зулмат сояси киприкларимга боғланади. Токчада гулдонда турган гулга қарайман. Улар устимдан кулаётгандек гўё. Умидлар узилган бу тунда ғам чоклари сўкилиб, бедаво дард каби инграйди. Аччиқ хўрсинишлар бағримга тош каби ботади.

Барига чидаш керак. Деразадан ташқарига қарайман. Да-рахтларнинг гўё ғамдан боши эгик, силкинади. Руҳимдан яралган бардош буни кўриб, уқаланиб аста пастга тушди. Вужудим карахт. Нима қилишни билмайман. Фақат кутиш, кутиш керак.

Тонг отса, бари унутилади. Бу соғинч ва фироқлар ортга чекинади. Яна умид билан гулга кўз ташлайман. Не ажабки, боягина барқ уриб очилиб турган гул сўлғин тус олибди. Менинг кайфиятим унга ҳам таъсир ўтказмай қолмабди-да. Қисматдошим - сўлғин гуллар ненидир сўзлаётгандек. Уларнинг сўнгги сўзларига қулоқ соламан:

-Ожизлигим туфайли ҳаётим жуда қисқа. Лекин мен умрим борича кулиб туришга, гўзал бўлишга уринаман. Одамларга, кўнгилларга қувонч улашишга интиламан. Бугун умрим якунланади. Сен эса яшашда давом эт. Аммо ғамга, маъюсликка барҳам бер. Акс ҳолда умринг зое кетади, - дея нидо бергандек бўлди ва гулнинг барглари бир-бир тўкила бошлади.

Гулнинг бу нидосини қалбим эшитди. Шунисига ҳам шукур. Тонг отсин, бу ситамларга кўз юмиб, албатта, янгидан ҳаёт бошлайман. Худди гуллар каби гўзал бўлиб, табассум билан яшайман.

Гулбаҳор ЙЎЛДОШЕВА