(48-сон)

Дил туFёни

Ташқарида ёмғир ёғмоқда. Ишон, ҳар томчиси бағримни тешиб юборадигандек. Мен гўё тиканлар устида ётгандекман. Борлиқни қоплаган тун мени тобора қаърига тортаётгандек.

Ишончимнинг чил-чил синган синиқларини ушлаганимча, зулмат йўлларда тентираб, нур излайман. Ҳаётнинг қаҳратонларида севги олови билан юрагимни иситаман, дея қилган орзу-хаёлларим сароб бўлиб чиққанидан,  ҳаёт синовлари қаршисида уни деб дунёлардан кечганимдан  пушаймондаман.

Бир пайтлар юрагимни ёққан ишқ оловининг оташ тафтини ҳис этаман, кўнглимни зор йиғлатиб, мендан кечиб кетган ёрнинг нигоҳини кўз олдимга келтираман. Атрофга аланглаб бир пайтлари шодликларимни баҳам кўрган дўстимни, қувончли, бахтли онларда хурсандчилигимга шерик бўлган ҳамроҳимни излайман. Бироқ атроф кимсасиз, ҳеч ким йўқ. Таассуфки, ўзини дўст атаган кишиларнинг бари омад билан бирга кўздан ғойиб бўлишган.

Тун. Азоблардан оғриққан юрагим ниш санчади. Кўз ёшларим қалбимга томади. Дард билан бирга ёдимга онам келади. Бор вужудим овозга айланиб, бир сўзни такрорлайди: "Кечиринг".

"Бу дунёда ҳамма сендан кечиши мумкин, онадан бошқа". Мен бу гапни кўп эшитганман, лекин унинг маъносини англамаган эканман. Бошимга тушган воқеалар туфайли бу ҳикматли гапни дилдан ҳис этдим, англадим. Шу онда онажонимнинг сўзларига қулоқ тутмаганлигимдан ўкиндим. Мени, қайсар қизини деб нурсиз, кўзларидан оққан кўз ёшларини арта олмаганимдан кўнглим йиғлайди.  Мени деб умрини беришгада тайёр инсоним бўла туриб, қадримни билмайдиган ўзга бир инсондан меҳр-муҳаббат излаганимга надоматлар қилдим.

Онажон, юрагининг қулига айланган, севги кўзларини кўр қилган, ғурурни деб ёнинг-га бора олмаётган мен нотавон қизингни кечир.

Сенга айтар гапларим жуда кўп. Лекин аввал, бағрингга бош қўйиб, алғов-далғов ҳаётнинг шовқинларидан холи бўлсам, ҳаловатни туйсам, тандирдан узиб берганинг-иссиқ кулчаларни ариқда оқизган, шўхликлари оламни тутган болалигимга бир зумга қайтсам, дейман.

 Онажон, дунёларни бир четга суриб ёнингга ошиқаман. Дил дафтаримдаги ушбу мактубни кўзларимдан уқа олишингни биламан...

 Муҳайё ИСМОИЛОВА