(47-сон) ҳаёт - ибрат мактаби

Бир мамлакатда подшоҳнинг гўзал ва ақлли қизи бўлиб, у тўсатдан хасталаниб қолибди: оёқ-қўлининг ҳаракати заифлашиб қолган экан. Қанча-қанча табибларнинг эса даволашга уринишларидан натижа бўлмабди.

Бир куни саройга нуроний қария ташриф буюриб, маликанинг дардини даволаш сирини билишини айтибди. Сарой аҳли дарҳол сергак тортибдилар ва ундан ёрдам беришини, маликани даволашни сўрашибди. Шунда қария беморнинг қўлига тол новдаларидан тўқилган, усти мато билан ёпилган сават тутқазиб: "Саватни олгин-да, ундаги нарсага ғамхўрлик қил, Худо хоҳласа, тузаласан", - деб уқтирибди.

Малика шошиб матони  кўтармоқчи бўлибди, аммо заиф жони устун келиб нигоҳлари билан сават ичига боқибди. Сават ичидаги нарсани кўриб ҳайратдан қотиб қолибди: унда хасталикдан заифлашиб қолган, зўрға нафас олаётган чақалоқ ётган экан. Бирданига маликанинг қалбида раҳм-шафқат уйғонибди. Танасидаги оғриқни енгиб чақалоқни қўлига олишга интилибди. Маликада ғайритабиий куч пайдо бўлиб болани базўр қўлига оларкан, уни аста-секин тебрата бошлабди.

Орадан ойлар ўтаверибди, малика болага парвона бўлибди: уни овқатлантирибди, суюб-эркалабди, ўйнатибди. Болага меҳри тушгач, дардларини унутиб, тунлари ухламай уни парваришлашда давом этибди.

Яна кун ва ойлар ўтибди, бола кулибди, тетиклашиб юриб кетибди. Уни кўриб малика қувонганидан болани даст кўтариб олибди. Сўнг, енгил ҳаракатлар  қила бошлабди. Аввалгидай унга ҳеч қандай оғриқ азоб бермай қўйибди.

...Бола билан ўтган йиллар мобайнида малика секин-аста соғайиб кетган экан!

Ҳа, ҳаётнинг қоидаси асли шу - бировга меҳр бериб, меҳр топади, киши. Бахт улашиб, саодатга эришади!

Ихтиёржон АБДУРАҲИМОВ,

Андижон шаҳри.