(47-сон) Дил туFёни

Оиламизда беш киши яшаймиз. Отам ишчи, онам уй бекаси. Мен ва икки укам бор,  укаларим ҳам, мен ҳам мактаб ўқувчисимиз.

 Сокин тунлардан бири эди. Ҳамма уйқуда, укаларим билан ўз хонамизда эдик. Мен ва кичик укамнинг кўзимизга уйқу инмасди. Менинг нималарнидир ёзгим келар, укам эса тинмай гапириб, мени ўзига қаратишга ҳаракат қилар эди. Охири бир идишга тўплаган ўйинчоқларини дафтарим ёнига сочди. Ичидан эса 500 сўм пул чиқди.

- Пулни қаердан олдинг?, - дея дарҳол укамни сўроққа тутдим. Пул чиқишини кутмаган укам «аям берди», деди.

-Алдама, уни қаердан олдинг, - дея яна савол бердим. 

- Тўпламоқчиман, - дея жавоб берди жажжи укам. Бироз ўтиб,  пулни менга тутқазди.             -Ушланг, сиз ишлатарсиз,                   -деди. Укажонимнинг менга бўлган меҳрибончилигидан кўнглим алланечук бўлиб кетди. Унинг нозик қўллари ва умидли кўзларига қараб, «ўзинг ишлатасан», дедим. У бўлса, «майли олиб қўяман, яна кўпайтириб сизга бераман» деб, пулни идишлар ичига солиб қўйди.

Шу онда укам билан ўртамиздаги меҳр-муҳаббат туйғусини юракдан ҳис этдим. Қаранг, жажжигина укажоним менга яхшилик илиняпти! Бу воқеа ҳаётимга ўзгача маъно олиб келди. Укамни бағримга босиб, пешонасидан ўпдим. Мен ҳам шу ондан бошлаб ўзгаларга қўлимдан келганча ёрдам беришга, яхшилик улашишга аҳд қилдим.

Истардимки, мана шундай меҳр-оқибат ҳар бир оилани, ҳар бир инсон кўнглини ёритгувчи нурга айлансин.

Гуласал НУРМУҲАМЕДОВА