(46-сон) Дил туFёни

Баҳор қуёшининг илк нурлари улкан дарахт новдаларига ўз тафтини берди. Бундан роҳатланган новдалар эриниб бўлса-да, кўзларини очди, атрофга боқишди. Табиат ниҳоятда гўзал, мафтункор эди. Қушлар овози борлиқни тутган...

Дарахт новдалари бу гўзалликдан қувнаб аста бош кўтара бошлашди. Куртаклар нозик эди, чиройли эди. Улар қуёшга интилишди, ҳаётга интилишди. Бора-бора япроқларга айланишди.

Табиатга сахий ёз келди. Қуёш борлиқни иситгандан иситди, нурларини сочгандан-сочди. Япроқлар ўзларича ғарқ уриб пишаётган меваларни ундан тўсмоқчи бўлишди. Лекин қуёш нурлари гоҳ ўнгдан, гоҳ сўлдан келиб меваларни ўз нури билан ялаб ўтди, аллалаб ўтди. Меваларга бу хушёқар эди...

Она дарахтнинг мевалари кундан-кун тўлишар, чиройига чирой қўшиларди. Уларга паноҳ бўлаётган япроқлар ҳам чегарада тургандек ҳамиша сергак эдилар. Лекин кунлар келиб шохдаги тўлишган мевалар  бандидан узилиб, бирин-кетин ерга қулай бошлади. Ҳа, табиатга олтин куз келган эди.

Ўша кундан япроқлар ўзгара бошлади. Она дарахтдаги катта-кичик япроқлар ранги сариқ, қизил тусга кирди. Буни ҳатто ўзлари ҳам сезишмай қолди. Буни фақат табиат ойнасигина  кўриб турарди...

Одамзот эса кўп нарсага қодир. Улар узундан-узун, каттадан-катта нарвонларни олиб келишди, дарахт шохларига қўйишди. Хил-ҳил меваларни ҳеч қолдирмай сават-сават қилиб теришди. Уйларига олиб кетишди.Она дарахт енгил тортди. У хафа эмас, шод эди...

Эҳ, табиатнинг гўзаллиги. Нега мангу, нега абадий эмас?.. Шу дам қаердандир келган дайди шамолдан она дарахтнинг япроқлари бирин -кетин бандларидан узилиб ҳавода чархпалак бўлиб учишди. Қайси бири дарахт остидан,  яна қайсилари эса узоқроқдан қўним топишди.Она дарахт титраб қолди...

Япроқлар - яқинларимиз. Улар бизга умр ўткинчилигини эслатиб туради.

Абдураҳим БОЗОРБОЕВ,

Марҳамат тумани.