(43-сон) кичик ҳикоя

Ҳовлининг ўртасида хомуш ўтирган Қодир бобо бошини сал кўтарди-да, у ёқ-бу  ёққа назар ташлади. Ҳовли сув қуйгандай жим-жит. Бирдан эшик тақиллади. "Ким?" дея бобо эшикни очди.

- Ҳа, сенмисан, Эркин, келақол.

- Ҳа, менман. Қодир, нега ҳаммаёқ жим-жит, қизинг, невараларинг қани? - дея  бобонинг яқин дўсти эшикдан кириб келди.

- Нимасини айтай, дўстим? Бечора Гулмирани уч боласи билан уйдан ҳайдаб юбордим. Қизим ўзи эри билан ажрашгандан бери "уч болани етим қилдим", дея эзилиб юрарди. Ҳозир кичик ўғли Аъзам ҳам оғир касал эди, - дея хомуш тортди Қодир бобо.

- Бу нима қилганинг, Қодир, нега уйдан ҳайдадинг қизингни, боласига нима бўлди экан?

 - Ўзим ҳам билмайман. Раҳматлик кампирим Зарифадан кейин анча инжиқ бўлиб қолдим, шекилли, - дея кўзига ёш олди чол қилган ишидан пушаймон бўлиб.

- Нега, қизингда нима аламинг бор?

- Ёшим бир жойга бориб қолди. Ахир ўзинг биласан, азалдан феълим тор. Гулмирага аччиқ устида кўнглига оғир ботадиган гапларни айтиб юбордим. "Эрингнинг уйида тош тишласанг ҳам, ўтиришинг керак эди" дедим. Сўнг "уйдан чиқиб кет" дея бақирдим. У ҳеч нарса демасдан уйдан чиқиб кетди. Уйим ҳам, кўнглим ҳам ҳувиллаб қолди.

   - Қодир, бекор қилибсан. Қизингга ҳам осон тутма-да. Қайси юмушга улгурсин, сенга қарасинми, инжиқ болаларигами, рўзғоргами? - дея хўрсиниб, эшикдан чиқиб кетди. 

Қодир бобо унинг гапларини ўйлаб, бағри эзилди. Қизининг тақдирига ачинди. Қанийди, ҳозир бўлса эди, бағри тўлиб ўтирарди. "Ўзим қизимни излайман" деган ўй билан йўлга отланмоқчи бўлганди, Гулмиранинг синиққан нигоҳи кўринди. Бобо хурсанд бўлиб унга пешвоз чиқди. Аммо қизининг қўлида мажолсиз ётган Аъзамжонни кўриб эти титраб кетди.

- Мени кечир, қизим! - дея кўзига ёш олди.

- Дада, неварангиз Аъзамнинг аҳволи ёмон, - Гулмиранинг кўз ёшлари юзини ювиб тушарди.

  Бобо шошиб "тез ёрдам" чақирмоқчи бўлди. Аммо кеч бўлган эди. Ҳали тўрт ёшга тўлмаган Аъзамжон бобоси қўлида жон берди. Унинг икки жажжи опалари укасининг ёнига келиб йиғлашди:

- Укажон, турақол ўрнингдан. Мана, уйимизга қайтиб келдик.

- Турақол, Аъзам, яна бирга қувлашмачоқ ўйнаймиз.

Икки қизалоқ укасининг юзларини силашди. Гулмира ерга тиззалаганча дод солиб йиғлади.

 Қодир бобо армон ва минг афсус билан қизидан бот-бот кечирим  сўрарди.  

Садоқат СОЛИЖОНОВА