(20-сон) Мушоҳада

Кенг ўрмон яқинидаги кичик бир қишлоқда икки ўтинчи яшар экан. Улар тонг сахарда ўрмонга ўтин тергани йўл олишар ва терган ўтинларини бозорга олиб бориб сотишар экан.

Бу икки ўтинчи ўз оиласи билан шундай ҳаёт кечираркан.

Ўтинчилар ҳар иккаласи ҳам бирдек меҳнат қилишади. Бири ўзининг топган даромадига ва ўз ризқига шукур келтирар экан, бироқ иккинчи ўтинчи эса шохона ҳаёт кечиришни истар ва  ҳаётидан доим норози бўлиб, нолиб юраркан.

Шу зайлда ойлар, йиллар ўтибди. Биринчи ўтинчининг топганида барака бўлиб, тўкис ҳаёт кечира бошлабди. Буни кўрган иккинчи ўтинчи ҳайрон бўлиб, ўзига ўзи "нега иккимиз ҳам бир хил меҳнат қиламиз-у, аммо мендан кўра унинг ҳаёти яхшиланиб бормоқда" деган саволни берар экан. Саволига ҳеч жавоб тополмай, шеригидан бунинг сабаби нимада эканлигини сўрабди. У шундай жавоб берибди:

- Бунинг сабаби оддий. Мен ўз ишимдан, ҳаётимдан доим рози бўлиб,  берилган ризққа шукур келтириб яшайман. Сен эса аксинча, ишингдан ҳам ҳаётингдан ҳам ҳеч қониқмагансан, шукроналик ҳиссини билмайсан.

Қиссадан ҳисса шуки, борига қаноат қилиб, сабр-тоқат билан меҳнат қилган кишининг ризқига ризқ қўшилиб, топганида барака бўлади. Шукур қилмоқлик фазилатларнинг энг олийси бўлиб, инсонни саодатга олиб боради.

Жумагул МАЛИКОВА,

Андижон санъат коллежи ўқувчиси.