У келди. Эшикни жаҳл билан тақиллатганини сездим. Дарҳол кўз ёшларимни артиб, юз-кўзларимни ойнага солдим. Эшикни очиб, салом бердим. Ичкарига кириб бақира бошлади, мен эса гуноҳкорона бошимни эгиб туравердим.

- Сен бир куни юз марталаб қўнғироқ қилишинг-у, ёш боладек ёзган смсларинг билан мени гўрга тиқасан, - дея жаҳл билан бақирарди Шокир ака. - Тушунсанг-чи, ахир, ҳар доим сенинг олдингда бўла олмайман. Буни яхши билиб туриб, яна жанжал кўтарасан-а?

- Ахир келмаганингизга ҳам тўққиз кун бўлди. Қўнғироқ ҳам қилмайсиз. Сиздан хавотир олдим! - дедим-у, юрагимдаги оҳларимни тўкиб сочиш ўрнига ички бир қўрқув билан яна сукут сақладим. Аслида ана шу тўққиз кун мен учун қанчалар азобли ўтди. Шу пайтгача бир маротаба ҳам қўнғироқ қилиб, ҳол-аҳвол сўрамаганидан жиғибийрон бўлдим. Агар олдимга келган тақдирида ҳам аччиқ ва ҳақоратли сўзлар билан сийлаб, унга бир дунё шартларни қўйишга аҳд қилган эдим. Лекин унинг ғамга тўла дардли кўзлари мени яна аҳдимдан қайтарди. Ҳатто, унга ачина бошладим. Ҳар доим шу аҳвол.

Телефон орқали ёзган хабарлардагина мен қўрқмас аёлга айланаман. У олдимга келгач эса мушук панжасида қолган сичқондек питирлайман. Аввалига, уришади. Мен ҳам дардларимни гоҳ-гоҳида билдираман. Шунда у барибир менинг ёнимда кўнгил ҳаловатини топишини инкор этолмай қолади. Лекин унинг оилавий аҳволи, бошидаги ташвишларни сўзлаб берганидан сўнг ачинганим етмагандек, бир неча кун унинг муаммоларини ўйлаб, сиқилиб юраман.

* * *

У ҳаётимга кириб келган кундан буён ҳаловатимни, ўзимни унутганман. Нега тақдир менга уни рўбарў қилди? Нима сабабдан ишқим, меҳрим унга тушди? Ахир ўртамиздаги  муҳаббатни ҳеч зот тушунмаса, ҳеч ким оқламаса... Майли у эркак, лекин мен-чи? Турмуш ўртоғи, ота-онаси, ака-опалари мен ҳақимда қандай ўй-хаёлларда экан! "Оилали эркакка илакишиб қолган аёл..." деб тасаввур қилишлари аниқ. Яна нима деб ҳам баҳо беришсин. Мени у ҳам ўз келиним, ўғлимни жонидан-да ортиқ кўради, унга борини топширган, бахтли бўлсин, деб ота-онаси иккинчи келин сифатида ҳеч қачон қабул қилмаслиги юрагимни ўртайди. Яхшики, фарзандининг оиласини бузганликда айблаб, уйимга келиб тўполон кўтаришмайди.

Мен эса ўз ота-онамни қандай ҳурмат қилиб, яхши кўрсам, уларни ҳам шундай яхши кўраман.

Фақат уларни сиртдан танийман, холос. ҳали бирор маротаба ҳам уларни узоқдан бўлса-да, кўрганим йўқ. Аммо касалхонада ётишганида мазали таомлар қилиб Шокир ака орқали бериб юборардим. Бозорлик қилиб, улар хуш кўрган  мевалардан жўнатардим. 

... Ишдан кеч қайтган кунлари турмуш ўртоғингиз хуш кайфиятда уйингизга кириб келганида, менинг меҳрим, севгим сизникидан асло кам эмаслигини сезмаган бўлсангиз, кундош? Шокиржон акадаги ўзгаришларни кўриб, севгимизни тан олмасангиз? Наҳот, сиз ҳам бошқалардек мени бузуқликда айблаб, ҳақиқатдан кўз юмсангиз? Ахир сизни кундош эмас, ўз опамдек кўрганман. Йўқса, неча бор қўнғироқ қилиб қўрсликлар қилганингизда сен-менга борардим. Балки уйингизга бориб жанжал кўтарардим. Бироқ мен, ҳатто қаерда туришингизни ҳам билмайман. Сўрамаганман, излашни хаёлимга ҳам келтирмаганман. Мана ўртамиздаги муносабатларга беш йил бўлибдики, бирор маротаба Шокир аканинг ишхоналарига ҳам бормаганман. Фақат қўнғироқ қилиб тураман.

Сиз ҳаммага мени ёмон сўзлар билан тасвирлаб берибсиз. Айтишингизча, улар сизни жуда яхши кўришар экан. Қайнонамиз сизни жонидан азиз кўрар эмиш. Мени эса улар қачон бўлса ҳам топиб, қилган ишларим учун суд қилар экан. Уларнинг келишларини  беш йилдан буён интизор бўлиб кутаман. Уларга айтадиганларим жуда-жуда кўп. Сизга ҳам...

* * *

Мана яна бугун ҳам соғинчдан кўнглим беҳаловат. Қанча огоҳлантириш олганимга қарамай яна СМС ёзяпман. Бу сафар келмади. Аламлар баттар авж олди. Хўрлигим келиб, шаҳд билан гўшакни олдим. Дарров ёд бўлган рақамларни тердим.  

... Мен ортиқ, бу тарзда яшашга ўзимда куч тополмаяпман. Ҳар куни сизни қўнғироқ қилишингизга, хабар ёзишингизга, эшикдан кириб келишингизга интизор бўламан. Қачонгача, "Турмушга чиқдингизми? Нечта фарзандингиз бор?" деган саволларга рангим оқариб, нима дейишни билмай ёлғонлар тўқийман. Қачонгача туш ва хаёлларимда чақалоқни, болажонимни бағримга босиб, қувонаман. Бундай ҳаётдан, ҳаммасидан чарчадим. Ортиқ тоқатим қолмади. Нима қилай, сизни деб рафиқангизни ёмон кўриб      кетяпман. 

* * *    

- Ўзингни бос, яна бошлаяпсанми? Сенга ўзи нима қилсам ёқади? Бу қиллиқларинг мени ҳам чарчатиб қўйяпти. 

Анчагина ўшқириб, уришиб беради. Бирозгина босилиб олганимиздан сўнг яна суҳбатни давом эттирдик.

- Ахир, сени жонимдан ортиқ кўраман, ҳаётимнинг мазмунисан. Сенга  нима бўляпти Мафтуна?! Олдин ҳам айтгандим. Ахир, фарзандларим ва оиламга ҳам масъулиятсизлик қила олмайман, тушунсанг-чи. Лекин сени ҳам ташлаб қўйганим йўқ-ку. 

- Шокир ака, мен ҳам бошида кўникаман. Ҳаммаси яхши бўлади, деб чидаб яшаб келаётган эдим. Бироқ ортиқ сабр-бардошим қолмади. Ахир мен ҳам аёлман. Сизни севишга ҳаққим бўлгани сингари, бирга яшаб, бахтли бўлишни истайман.

* * *

Мана беш йил бўлибдики, ота-онам билан ҳам тузукроқ борди-келди қилмайман.  Қишлоққа борсам, дарров шаҳарга қайтиб келгим келади. У ернинг об-ҳавоси мени бўғади, тинчлик бермайди. Одамларнинг савол назари билан қарашидан ўзимни қачонгача олиб қочаман? Қариндошларим тўй-маърака қилса, бора олмайман. Чунки улар нуқул турмуш ўртоғим, фарзандларимни сўрайди, кутади. Мен эса жондан суйган, умр йўлдош сифатида танлаган инсон билан улар олдига бора олмайман.

Қайси аёл базмда ўзининг эмас, бошқа бировдан олган кўйлаги билан мақтана олади. Ёки уни кўз-кўз қилади. Гарчанд сизнинг севимли кўйлагингиз бўлса-да, барибир ўзингизники эмас. Жондан суйган турмуш ўртоғингиз аслида бошқа аёлнинг хўжайинию, сиз унинг севимли ёри сифатида олдидасиз. Иккинчи хотин деб мурожаат қилишларига эса метин бардош ҳам чил-чил бўлиши муқаррар. Аслида аёл эркак учун иккинчи ўринда туришининг ўзи оғриқли.

Тўғри, сизнинг кўмагингизда уйли бўлдим. Лекин пешонамга мана шундай қисмат битилган экан ундан қочиб ёки воз кечиб қаерга ҳам бораман. Ҳеч кимни ва ҳеч нарсани айбламайман. Фақат ўз-ўзимни қарғайман. Ношудлигимдан хўрлигим келади. Ҳамма иккинчи рафиқа сифатида эмас, ўйнаш деб баҳо беришидан оғриниб, сиқилиб яшайман.

Қанийди, уни фақат ўзимники қила олсам, деб бемаъни ўй-хаёлларга бораман, кўз ёш тўкаман. Лекин шу қадар ҳурмат қилганимдан меҳрим дарёки, бу йўл билан ўзимни бахтли қилгим келмайди. Фақат уни кутаман, бўлган дилхираликларни унутаман. Ахир, насиб қилган бўлса, бир кун фарзандли бўламан, балки ўшанда у ҳам ёнимда узоқ қолар.

Бу азобларни енгиб ўтиш, ўша кунларга етишиш насиб этармикан? Бунга менинг бардошим етармикан, билмадим?! Тўғри, тақдиримдан қочиб қутилиб бўлмайди. Лекин меникидай ҳаётни орзу қилган, мана шундай ҳаёт остонасида турган аёлларга ҳеч қачон иккинчи хотин бўлишни маслаҳат бермайман. Чунки бу азоб, бунга чидаб, тинч яшаш  ҳамманинг ҳам қўлидан келавермайди.

Мафтунанинг дардларини БАҲОР оққа кўчирди.