Ватан чизгилари

Ватан тушунчасини кўпчилик ўзича талқин этади. Чиндан ҳам Ватан бу  - қиблагоҳ! Ватан бу - саждлагоҳ! Ҳар биримиз ёруғ    дунёга келганимизда биринчи бўлиб кўз очиб кўрганимиз шу Ватаннинг тупроғи бўлади. Доя ҳаммамизни шу тупроқдан кўтариб олиб, сўнг шу заминда етиштирилган, пахта толасидан тайёрланган оппоқ матога ўраб, авайлаб онамизнинг кўксига ётқизиб қўяди. Шундан эмасмикин, Она ва Ватан сўзининг бир-бирига уйқашлиги, яқинлиги?..

Ватан тушунчаси бу - онамиз ҳозиргина тандирдан узиб ширинчой билан дастурхонга келтирган буғдой нонимизда эмасми?

Ватаннинг қадрини ундан айро тушганлар кўпроқ билишади. Яқинда телеканаллардан бирида билакларидан куч ёғилиб турган йигит эфирга чиқиб, Ватандан йироқда юриб қанчалик қийналгани ҳақида куюниб гапирди. Унинг сўзларини тинглаб ўтириб, кўзларимдан ёш сизиб чиқди:

"Болалигимда сой бўйига қўй боққани борганларимиз ҳамон ёдимда. Қабристоннинг ёнидаги тупроқ йўлдан ўтар эдик. Саратоннинг жазирамасида ялангоёқ тупроқ кечишнинг ажиб гашти бўлади. У пайтлар бунга унчалик аҳамият бермаган бўлсам-да, йиллар ўтиб, мусофир юрт машаққатларини кўргач, киндик қоним томган гўша қадрига етгандай бўлдим. Қишлоғимнинг ҳар бир бурчи, ҳар бир гўшаси, эрталабки сокин шамоли-ю, лой-тупроқ кўчаси кўзимдан ўтди", дерди йигит.

Киши ёши ўтган сари кўнгли бўшаб боради, дердилар бобом. Шу сабаб бўлса керак, ё асли мен Ватанимни бошқача севаманми, билмадим, она юртдан олис яшовчи инсонлар тақдирига гувоҳ бўлсам, кўзимдан ёш қуйилади. Ватанидан мосуво шахслар ҳаётини кўрсатишса, ўзимни йиғидан тўхтатолмайман. Ва шуни яхши биламанки, мен Ватанимсиз, туғилган гўшамдан йироқда умр кечиришим мумкин эмас. Мен ишқсиз, юраксиз яшашим мумкин, аммо Ватанимсиз яшай олмайман. Бойлигу мансабсиз яшашим мумкин, аммо шу ғарибгина кулбамсиз умр менга нораво. Шуни яхши биламанки, Ватан менинг танда жоним, томирларда оққан қоним ва мен бу билан фахрланаман.

Бизнинг заминни азал-азалдан бобокалонларимиз мақтаб, "Бу юртнинг тупроғига битта чўп суқсангиз, келгуси йили дарахт бўлиб ўсади", дейишган. Ҳар куни тонг чоғи уйимнинг остонасидан   ташқарига қадам қўярканман, тоза ҳаводан тўйиб-тўйиб нафас оларканман, "Оллоҳга шукр! Шу уй, шу кўча, шу Ватан меники!", дея шукрона келтираман.

Чўққиларини қорлар босиб ётган, этакларида чучмомалар, ёввойи чечаклар ястаниб ётган тоғлар, зангори гиламни ёдга солувчи гўзал табиат, ҳамма-ҳаммаси меники, бизники, дея қалбимда шукроналик келтираман!

Феруза ШЕРАЛИЕВА,

Балиқчи туманидаги 12-ДИМИ ўқитувчиси.