(47- сон, 2016 й. Мулоҳаза)
Ёхуд жамоат жойларида қўл телефонидан ўринсиз, одоб доирасидан четга чиққан ҳолда фойдаланаётган айрим аёллар хусусида.
Зарур юмуш билан шаҳарга бориб, туманга қайтаётгандим. Йўл бироз олис бўлгани боис анча-мунча воқеаларга, суҳбатларга гувоҳ бўлардим. Кира қилаётган Дамаснинг орқа ўриндиғига биз - уч аёл, олд ўриндиғига эса сочлари сариқ рангга бўялган, ёшига ярашмаган тарзда тор шим, тор кофта кийган ўрта ёшли аёл ўтирдик. Унинг бир қўлида пистаю қуртоп солинган пакетча, иккинчи қўлида уяли телефонда ким биландир астойдил гаплашарди. Аёлнинг машинадаги йўловчиларга эътибор ҳам қилмай, телефондаги суҳбатдошига бақириб-чақириб гапириши асабимизни бузди. Машина ўрнидан қўзғалди. Бу орада ҳайдовчи унга писта пўчоқларини машина ичига ташламаслигини эслатди. Аммо у парво ҳам қилмади. Аксинча, дугонасига кечаги зиёфатнинг таъсири, қандай овқатни тановул қилгани-ю, қайси мусиқага "хиром" айлаганини, уйига қайтганида эса қайнонаси ҳам, эрию фарзандлари аллақачон уйқуга кетишганини ва унинг қачон келганини ҳеч ким пайқамаганини ғурурланиб гапирарди. Суҳбати якунига етди чоғи, бугунги зиёфатни ҳам дугонаси билан келишиб олишни унутмади. Хайрлашгач, биз ҳам енгил тин олдик: ҳайрият, қулоғимиз, асабимиз тинчиркан... Йўқ, адашган эканмиз: у энди қизлари-ю ўғилларига қўнғироқ қила бошлади. Фарзандларига дўқ-пўписа уриб, уларни тергай бошлади. Гап оҳангидан сезилдики, бирорта ҳам фарзанди онасининг гапларини эшитишни истамаяпти, гап қайтаришни "қойиллатяпти". Фиғони фалакка кўтарилган она энди яна бир дугонасига қўнғироқ қилиб, болаларини бебошликда айблаб, ёмонлай бошлади. Дугонаси уни инсофга чақирди чоғи, аёл бир зум гапиришдан тўхтади. Шу аснода биз манзилимизга етиб, машинадан тушдик. Шахсан мен елкамдан тоғ ағдарилгандай, тин олдим. Йўловчи ҳамроҳларим билан бош чайқаб, "эссиз, орият, эссиз, аёл деган ном" дея олдик, холос.
Бугун кўпчилигимиз бу каби ҳолатларга тез-тез гувоҳ бўлаётганимиз бор гап. Аслида кунни оила, рўзғор ташвишлари, фарзанд тарбияси билан эмас, кўчада, зиёфат, ўйин-кулги, маишат билан ўтказаётган аёлларнинг оз бўлса-да борлигидан уялишимиз лозим. Ўзлари тарбияга муҳтож бўлган бундай сингилларимиз, қизларимиз қандай қилиб болаларига тўғри тарбия бера олсин? Менимча, аввало, уларнинг ўзлари тарбия олишлари керак! Бу борада кексалар, хотин-қизлар қўмиталари фаоллари, хусусан, маслаҳатчилар, отинойилар, зиёли аёллар томонидан аҳоли, айниқса, хотин-қизлар ва ёшлар ўртасида тушунтириш ишларини кучайтириш зарур.
Аёл қаерда, қай ҳолатда бўлмасин, аёллигини, ўзлигини унутмасин! Ўз ҳурматини сақлай олсин.
Раънохон ЖУМАНИЁЗОВА, жамоатчи мухбир.
