Ўқитувчи изланувчан, ўқувчилари қалбига йўл топа олувчи билимдон, маҳоратли, маънавиятли инсон бўлиши керак. Ана шундагина шогирдлари қалбида бир умр сақланиб қолади. Бундан бир неча йил аввал интернет саҳифаларидан бирида ажойиб ўқитувчи аёл ҳақидаги мақолани ўқигандим.

Ўқитувчининг кичик топшириғидан кейин ўқувчилар ўз кучларига ишона бошлашган. Ҳар қандай инсонни руҳлантирувчи доно сабоқларни сизлар билан бўлишишга қарор қилдим:

 "Кунларнинг бирида математика ўқитувчиси ўқувчиларига шундай вазифа берди: синф рўйхатини тузинг, ҳар бир боланинг хулқ-атворидаги ўзингизга ёққан томони ҳақида ўйлаб кўринг ва бу сифатни унинг фамилияси қаршисига ёзинг!

Дарснинг охирида у ўқувчилардан бажарилган вазифаларни йиғиб олди. Дам олиш кунлари аёл барча натижаларни таҳлил қилиб чиқди ва душанба куни ҳар бир ўқувчига синфдошларининг у ҳақидаги ижобий фикрларини ёзиб тарқатди. Ўқувчилар уларни ўқий бошлашди, у ер-бу ердан пичирлаган овозлар эшитилди: "Наҳотки, буларнинг барчаси мен ҳақимда? Мени бундай яхши кўришларини билмас эдим". Улар натижаларни синфда муҳокама қилишмади, лекин ўқитувчи мақсадига эришгани ва ўқувчиларнинг ўзига бўлган ишончи ортганини айтди.

Йиллар ўтиб, ўқувчилардан бири бахтсиз ҳодиса қурбони бўлди. У билан хайрлашишга дўстлари, синфдошлари, ўқитувчилари келишди. Дафн маросимида унинг отаси математика ўқитувчисининг ёнига яқинлашди: "Мен сизга бир нарса бермоқчиман, - у катмонидан тўрт букланган қоғозни олди. Кўринишидан у кўп марта очиб ўқилганди. - Буни ўғлимнинг кийимлари ичидан топишди, у бу қоғоз билан ажралмасди. Танияпсизми?"

Бу ўқувчининг ижобий хислатлари битилган қоғоз эди.

   -  Сизга катта раҳмат, - деди у. - Ўғлимиз буни жуда қадрлар эди.

Шу пайт кутилмаган воқеа содир бўлди: Марҳум йигитнинг     синфдошлари кетма-кет ижобий хислатлари ёзилган  қоғозларини ола бошлашди, кўпчилик ўзининг ижобий хислатлар рўйхатини ёнида олиб юрарди, кимдир уни оилавий альбомда сақлар эди... "

       Ҳар гал устоз-мураббийлар кунида илк бор ҳарф танитган, дунёни англатган муаллимларим, ўқитувчи бўлиб етишишимда сабоқ берган устозларимни бир-бир эслайман. Ҳар бирининг ўзига хос жиҳати, ўқитиш услуби, ўзига яраша табиати кўз олдимдан ўтади. Биринчи ўқитувчимнинг бизни саводли қилиш учун куйиб-пишганлари, она тили ўқитувчимнинг шеъриятга қандай қизиқтиргани, математика ўқитувчимизнинг каррани ёдлатиш учун қўллаган услуби, раҳбаримизнинг синфимизни мактабнинг энг намунали синфига айлантириш йўлидаги маҳоратлари, гулларни севадиган биология ўқитувчимиз, кекса тарих ўқитувчисининг бизни дўстларим деб аташлари... Буларнинг барчаси бизнинг мурғак онгимизда ҳам ана шундай, бир умрга муҳрланиб қолган.

Ҳозир ўзим ўқитувчиман. Ўқувчиларимга сабоқ берар эканман, ўзимнинг бор маҳоратим, имкониятларимни ишга солишга ҳаракат қиламан. Энг муҳими, уларга меҳр улашишга, яқин инсони бўлиб қолишга интиламан.

Муборак ОЛИМОВА,

Жалақудуқ тумани

Халқ таълими бўлими 

услубчиси.