(37-сон) Турмуш чорраҳаларида

Даврон икки ширин қизалоқнинг отаси, турмуш ўртоғи Ойгул ҳам оқила, доно аёл. Уларнинг оиласи ишонч ва муҳаббат асосига қурилган. Афсуски, кейинги пайтларда бу оилада юз бераётган кўнгилсизликлар ўртадаги меҳр-муҳаббат, тотувликка раҳна солаётган эди.

Даврон беғубор болалик  завқини туяётган қизларига ҳам кўпинча жаҳл қиладиган бўлиб қолди. Қизлари бўлса кўполлиги туфайли ундан борган сари узоқлашиб, меҳри ҳам йўқолиб бораётгандек эди гўё. Сабаби эса оилада ўғил фарзанднинг йўқлигида эди. Ойгул яна оғироёқ, тез орада кўз ёради. Шу боис у шифокор ҳузурига тез-тез бориб, саломатлигини кўрикдан ўтказарди. Бир гал у врач кўригидан хомуш қайтди. Қўлида шифокор берган қоғоз:

- Аппаратга тушгандим, яна қиз экан - деди оғир хўрсиниб. Даврон бу хабардан ранжиди. Унинг хотинига, оиласига етказаётган озорлари янада кўпайди. Кун ора арзимаган нарсага жаҳл қилиб, Ойгулнинг кўнглини оғритарди. Баъзан Ойгул барчасидан бош олиб, узоқ-узоқларга кетгиси келади. Бироқ, шириндан-шакар қизларини ҳеч кўзи қиймайди. Уларнинг отасиз ўсишини хоҳламайди. Ахир ўсаётган ёш ниҳол боғбонсиз, парваришсиз қандай  ўсади. Уларга парвариш, меҳр керак. Ойгул шуларни ўйлаб янада сабрли бўлиши кераклигини англайди. Қолаверса, у эрини қаттиқ севади. Даврон ҳам уни севишини қалбан ҳис этади, бу кунлар ўтиб кетишига ишонади, умид қилади.

Гоҳо уйидаги нотинчлик, турли можоролар уни чарчатади. Бироқ у аёл, барчасига чидаши керак. Оиласи бузилмаслиги учун ҳам сабрли бўлиши лозим. Аммо бир неча кундан буён жисмида қаттиқ оғриқ борлиги, негадир ўзини ёмон ҳис қилаётгани ҳақида эрига айтганида, Даврон Ойгулнинг сўзларини бепарволик билан эшитиб, ҳатто бирор сўз демади. Унинг бундай муносабатига сабаб ўша қоғоздаги шифокор ёзиб берган хулоса эканлигини Ойгул яхши билади. Бу хабар Давронга ёқмагани аниқ. Негаки, у ўғилли бўлишни жуда истайди. Фақат ва фақат ўғил. Кўча-кўйда дўст-ёрларининг "Қиз ошини қачон еймиз?" деган киноялари яна такрорланишини истамайди. Ойгул шундан хавотирда. Бироқ, начора... Кимга қандай фарзанд беришни парвардигор хал қилади, фақат у қодир.

Кунларнинг бирида Даврон уйига одатдагидек кеч қайтди. Қизларининг "Ая... аяжон..,"- дея қаттиқ овоз билан йиғлаётганларини эшитиб, уй ичига отилди. Икки қизи ҳам дадаси томон югурди.

- Дадажон, аям... касал бўпқолдилар, - деди олти ёшли Нигина. Эндигина тўрт ёшга  қадам қўйган Омина бўлса, қаттиқ қўрқиб кетганди, тинмай йиғларди. Давроннинг кўзи беҳуш ётган аёлига тушди. Ойгулни зудлик билан шифохонага олиб борди. Шифокорлар беморни текшириб кўргач:   

- Аёлингизнинг аҳволи оғир, фарзандини тезроқ дунёга келтиришимиз зарур. Мабодо иккисидан бирининг ҳаётини сақлаб қолишимизга тўғри келса, қай бирини... - шифокор сўзларини якунлашга улгурмай:

 - Илтимос, нима бўлса ҳам онасининг ҳаётини сақлаб қолинг-лар, - деди Даврон қатъий    оҳангда. Ойгулни жарроҳлик хонасига олиб кириб кетишди. У ҳануз беҳуш эди. "Бечора Ойгул, бир неча бор қаттиқ оғриётганини айтганди. Мен унинг гапларига ҳатто эътибор ҳам бермадим". Давроннинг кўз олдига Ойгул келди. "Ишқилиб эсон-омон қутилиб олсин-да..." дея пичирлаб, бири қўйиб, бири йиғлаётган қизларини бағрига босди.  Ҳаяжондан юраги тез-тез ураётганини ўзи ҳам эшитди. "Ахир қанча инсонлар тирноққа зор. Мен нодон эса... Гулдек қизларимга ҳам, ҳали туғилмаган дилбандимга ҳам шукр қилмадим". У ўзини айбдор ҳис этди... "Қиз бўлса ҳам майли, иккиси ҳам соғ бўлишсин", дея ҳаёлидан ўтказиб, уларнинг омонлигини сўраб, яратганга илтижо қилди.

Қанча вақт ўтганини билмади, жарроҳлик хонасининг чироқлари ўчди. "Демак, операция тугади", - ўйлади у. Ичкаридан ҳамшира чиқиб, унинг ёнига келди. Даврон ҳамширанинг нима дейишини интиқ кутди. "Ойгулга бирор корҳол бўлдимикан?!" хадик унинг кўнглига ғулғула соларди.  Ҳамшира унинг олдига келиб, табассум билан деди; "Аёлингиз ҳам, фарзандингиз ҳам соғ-саломат. Айтганча табриклаймиз, паҳлавондек ўғилли бўлдингиз".

Бу хушхабарни эшитган Даврон қулоқларига ишонмас, кўзлариида эса қувонч ёшлари йилтиллар эди.

Машҳура РАҲМОНОВА,

Булоқбоши тумани.