(35-сон) Ривоят

Қадим замонда бир дарвеш уйма-уй ўз ризқини териб юрар экан. Инсонлар гоҳида уни мазаҳ қилар, гоҳ унга ҳайр-у эҳсон бериб, кўнглини кўтарар экан. Дарвеш кунора келиб, чарчаб қолгунича насиба терар, бу насибадан ўз улушини олиб, қолганини маҳалладаги ночор, бева-бечораларга, ўйнаб юрган болаларга илинар экан. Лекин буни кўпчилик билмас, улар нуқул дарвешни очкўзликда айблашаркан.

Кунлардан бир куни у ҳар галгидек ризқ-насиба териб, бир эшикда тўхтабди. Эшик очиқ, ҳовлида уй бекаси нон ёпаётганини кўриб, битта нон беришини сўрабди. Уй эгаси эса "Яна келди текинтамоқ. Жонга тегди. Нуқул нарса сўрагани сўраган. Яшаш, тирикчилик ўтказиш ўзи қийин бўлиб турган бўлса... Нима қилсам экан.  Ҳозир нон берсам, эртага яна келади" - дея ўйлади у.  Сўнг нонлар устига қатиқ сура туриб, бир кулчага заҳар ҳам суртибди. Сўнг кулчани дарвешга олиб чиқиб берибди.

Дарвеш раҳмат айтиб, ушбу ҳовлидан узоқлашибди. Кўча бошида ўйнаб юрган болаларга кўзи тушиб, улар тамон йўл олибди. Қўлидаги кулчани бўлиб, болаларга улашибди.. Лекин ... иштаҳа билан нон еяётган болалар нонни берган аёлнинг фарзандлари эканлигини билмаган дарвеш уларнинг ҳушидан кетганини кўриб, қаттиқ қўрқиб кетди. Ногоҳ бўлган бақириқдан кўча одамларга тўлиб кетди. Кўчадаги бақир-чақирни эшитган аёл ҳам у ерга борди. Не кўз билан кўрсинки, болалари ерда ётарди. Уларнинг қўлида ўзи берган нон синиқлари турарди.

Аёл жонсиз фарзандларини бағрига босиб, бор овози билан кичқирибди, қилган ишини хаёлидан ўтказиб, ўзидан кетибди....

Нилуфархон САЙФУТДИНОВА

АндМИ қошидаги Бўстон академик лицейи ўқитувчиси.