(27-сон)Дил туFёни

Қишнинг совуқ кунлари… ҳар кунгидек равон йўллар оралаб уйга қайтаман. Нигоҳларим беихтиёр хокисорим, беозорим, меҳрибоним онажонимни излайди. Қора ўчоқ олдида куймаланиб, овқат пишираётган келиндан сўрайман.

- Онам уйдами?

- Ҳа, уйда набираларига эртак айтиб ўтирибди.

Шу сўзлар кўнглимга хотиржамлик, осойишталик бахш этади. Шукур… Тўғри у ўтирган уйга ошиқаман. Онажоним шириндан шакар набираларини эркалаётганини кўриб, яна шукр дейман.

- Келдингми, болам? оёғингдан совуқ ўтиб кетмадими? Бўлақол, сандалга чўғ солиб қўйдим, кел, исиниб ол!

  Эҳ, менинг меҳрдан яралган меҳрибон онажоним. Сизнинг борлигингиз юрагимга қувват, танамга тафт берар экан, нечун совқотай?! Яна меҳр тўла кўзларингиз чарчоғимни олса, нечун бағрингизга ошиқмай.

Мана, умрнинг яна бир куни ҳам ўтиб бормоқда. Хонадонларимиз кўрки, қалбимизга осойишталик, кўзимизга нур, вужудимизга қувват бергувчи меҳрибон онажонларимиз ҳамиша омон бўлсин. Улар бор экан, хонадонимиздан ҳеч қачон файз-барака, тинчлик-хотиржамлик аримайди. 

Моҳира НАСРИДДИНОВА