Табиатнинг ўзи мусаввир бўлиб,

Ўсмадан ёй тортмиш қошингга сенинг.

Сўнгра чиройингдан ҳайратга тўлиб,

Майсани ўрамиш бошингга сенинг.

Меҳрни жо этмиш муштдек қалбингга,

Тоғлар бардошини жо этмиш яна.

Вафони фазл этиб турмуш тарзингга,

Атамиш аввало мўътабар она.

Сўнг мардлар юраги бўлмасин деб тунд,

Бир ҳамроҳ яратмиш, ҳамроз айламиш.

Шундан йигитлардир васлингдан хушнуд,

Ота унвони-ла довруғ таратмиш.

Гул бўлолмас балки, сенга бу сатрим,

Аммо, унда меҳрим, розларим қат-қат.

Аёл,  сен билан-ку  ҳурматим, қадрим,

Сен билан тирик-ку ахир, муҳаббат.

  Икромжон АСЛИЙ