ҳикоя

Ўтган йили ноябрь ойида Самарқанддан Андижонга қайтаётган эдим. Чой дамлаб турганимда бир аёл келиб, қуруқ чой сўради.

- Сиз ҳам Самарқанддан чиқдингизми? - деб сўрадим.

- Йўқ, мен Сурхондарё вилоятининг Денов туманидан келаяпман, - деб жавоб берди аёл.

- Шевангиздан водийликка ўхшайсиз-ку. Асли қаердансиз?, - деб сўрадим.

- Жалақудуқданман, Деновга келин бўлиб тушганман!

Ўзини "Барнохон" деб таништирган суҳбатдошимнинг айтишича, ота-оналарнинг розилиги билан узоқ қариндошлари Одилжон Шариповга турмушга чиққан экан.

Аёл кетгач, дарров менга "илҳом" келди. Купега кириб, "Ўзга юртга келин бўлган мусофир аёл", сарлавҳаси билан шеър ёздим.

Барнохон қизи ва ҳамхоналари билан кетаётган купега "Суҳбатларингизга қўшилсам майлими?",  дея рухсат сўраб кирдим.

- Марҳамат, бемалол кираверинг! - кутиб олишди улар.

- Барнохон, мен ҳаваскор шоирман. Кўнглингизга келмаса, сизга атаб бир шеър ёзиб қўйдим. Аниқроғи, олисларга келин бўлиб тушган қизларга аталган шеър. Агар поччамизнинг рашки келмаса,        шеърни қайта ишлаб сизларга жўнатиб юбораман, - дедим.

- Э-э, ака, мен ҳам Барнохон билан ҳамдардман. Мен Қўқондан Қаршига келин бўлиб тушганман, - деди ўзини Минавархон деб таништирган аёл. - Шеърни иккаламизга атаб ёзибсиз. Менга ҳам юборасиз энди, - деб манзилини берди.

Ота-боболаримиз "Қиз бола - палахмоннинг тоши", деб бежиз айтишмаган экан. Тақдир қаерга улоқтирса, ўша ер қиз боланинг ватани, гўшаси бўлади. Кўниб яшашга мажбур. Суҳбатдошларимнинг айтишларича, улар бахтли ҳаётларидан мамнун. Бироқ, ҳар дам кўнгилни соғинч, истаган пайти ота уйига боролмаслик алами ўртайди. Майли, масофа узоқ бўлгани билан кўнгил яқин бўлсин.

Мен ҳам уларнинг келажакдаги ҳаётлари янада мазмунли, бахтли давом этишини тилаб, хайрлашдим. Шеърни қайтадан таҳрир қилиб, ҳар иккаласига ҳам жўнатиб юбордим.