ҳикоя

Гунайд СУАВИ, турк ёзувчиси.

Касалхонада ўғлимнинг боши устида ўтиришимга она бўлганим учун эмас, доктор бўлганим учун рухсат бердилар. Дарди кучайгани учун ўғлим ҳам бошқа оғир хаста болалар билан бирга жонлантириш бўлимининг хонасига олинганди. Йўлакнинг нариги бурчакларидаги хоналардан ҳам болаларнинг йиғиси эшитиларди. Ўғлим шўрлик бош мия текшируви жараёнида қўрқув ичида "Онажон" дея ингранди-да, сўнг узоқ уйқуга кетди.

Текширув тугагач доктор менга қаради. Юзида ҳорғинлик ва афсусланганнамо ифода зоҳир эди:

-      Қайғудаман, доктор хоним, ўғлингизда фалаж аломатлари эҳтимоли юқори.

Қулоқларимга ишонмай, юзига қарадим. Бошқа боланинг фалаж бўлиб қолганига ишонишим мумкин эди, аммо бу фалокат ўз ўғлим билан бўлаётганига ишонишни-да истамасдим. Шу ондаёқ шифокорлигимни унутдим ва хаста боласининг бошида хавотир билан ёруғ илинж кутаётган онага айландим.  Докторга:

-      Аммо, ҳозир у фалаж бўлиб қолган деган аниқ ташхис эмас-а? 

-      Йўқ, иншааллоҳ фалаж бўлмайди.

Сўнгра юзимга диққат билан қаради:

-      Сиз уйга бориб, бироз ухлаб дам олишга ҳаракат қилинг. Боланинг аҳволида ўзгариш бўлса, сизга хабар берамиз,- деди.

Вақт ярим тундан ошган эди. Тонги бешдан бери тик оёқда эдим. Ўғлимнинг қизарган, заиф юзига термулдим. Кутишдан бошқа чора йўқ эди. Боламни бағримга босишни истадим. Бунга имконим йўқлигини билиб, тезгина ташқарига чиқдим.

Уйда совуқ сукунат қаршилади мени. Эрим иш важидан бошқа шаҳарга кетганди. Хавотирга тушмаслиги учун унга ўғлимизнинг бетоб бўлиб қолганини айтмагандим.  Тонггача ўғлимнинг аҳволида ёмон ўзгариш кузатилмаса, соғайиб кетиши умид қилса бўлади.  Шунинг учун эримга ваҳима қилишни истамадим. Сўнг бир дона уйқу дори ичиб ётдим. Бир неча соатдан сўнг уйқудалигимда телефон жарангидан чўчиб уйғондим.

Бошим устидаги соат тўртни кўрсатарди.

Гўшакни қулоғимга яқинлаштирганимда, аёл кишининг:

-      Доктор, сизмисиз?- дея хавотир билан бақирганини эшитдим.

Енгил тортдим. Телефон қўнғироғи ўғлим билан боғлиқ эмасди. Шошилинч бемор учун чақирилаётгандим. Докторлигимни айтгандим, гўшакнинг нарёғида сукут ҳукмрон бўлди. Шунда мени қидираётган беморларимнинг бири ёхуд беморларимнинг яқинларидан бири эканини сездим.

Аёл ўзини қўлга олиб, менга боласининг аҳволини тушунтирганида яна бир бола фалажи хасталиги билан юзлашаётганимни билдим. Аёлнинг манзилини олгач, касалхонага қўнғироқ қилдим. Ўғлимнинг аҳволида ўзгариш йўқ эди.

Уйқудаги шаҳар кўчалари бўйлаб, қўнғироқ қилган аёлнинг манзили томон борар эканман, ўзимни буткул ёлғиз ҳис этардим. Менга айтилган манзилда уйлар сийрак экан. Машинамни тўхтатдим. Қўлида фонар тутган бир аёл менга тўғри келди ва илинж билан:

-      Тезроқ, доктор, тезроқ!- деди.

Кўз ёшлари нам қилган юзига қарадим. Аёлнинг ёш ёки кексалиги билинмасди. Бир хонали уйга кириб, довдираб қолдим. Хизмат юзасидан бир қанча фақирона уйларга кирган бўлсам-да, уларда бу даража паришонлик кўрмагандим. Аёлнинг қўлидаги фонар аранг хонани ёритарди. Шунда қоқ суяк, озғин уч нафар бола усти бўш хонтахта атрофида ўтирганларини кўрдим.

Хонанинг қолган қисми қоронғулик ичида эди. Кўзларим фақат бурчакдаги кир тўшак устида инграб ётган болакайни фарқларди, холос. Беш ёшлар атрофида бўлган болакай озғин ва кўримсиз эди. Уни текширар эканман, тахминимда янглишмаганимни тушуниб, қайғуга ботдим.

Аёлга мени кутишини айтиб, уйдан чиқдим. Шу атрофдаги дўконларнинг биридан касалхонага қўнғироқ қилиб, дарҳол шу манзилга амбуланс жўнатишларини сўрадим. Кулбага қайтиб, қолган уч болани ҳам текширдим. Улар гарчи   озғин ва заиф бўлсалар-да, ҳартугул оғир хаста эмасдилар. Тўсатдан касалманд болакай йиғлай бошлади. Онаси қўлларимга ёлвориб ёпишди. Аёлга ҳақиқатни айтишим керак эди.

-      Болангиз оғир бетоб, аммо қўлимиздан келганини қиламиз, дедим. Она боласининг бошини силаркан, менга қаради:

-      Дуо қилайлик, - деди.

Бир неча йилдан бери докторман, аммо мендан дуо қилишимни сўраган беморга ҳеч қачон дуч келмагандим.  Мен жуда узоқ бўлган нарсаларга бу аёл жуда яқин эканини ҳис қилиб, таклифига рози бўлдим. Болалар ва оналари билан бирга мен ҳам тиз чўккан кўйи, дуо бошладим. Аёлнинг ишонч ва ёқимли овоз билан айтаётган сўзлари қалбимни титратаётганди. Бир муддат касалхонанинг совуқ йўлаклари, докторларнинг жиддий юзлари ва боламнинг аҳволи кўз олдимда жонланди. Касалхонадан жуда олисдалигимга қарамай ўзимни худди касал боламнинг боши устида ўтиргандек ҳис қилдим. Хаёлимда боламнинг менга қараб жилмайганини кўргандек бўлдим. Бутун қувватимни тўплаб, бу хаёлларни миямдан чиқариб ташлашга уриндим. Ёнимда дуо қилаётган аёл ва унинг болаларига қарадим. Уларнинг юзидаги илтижо, қалбларидаги иймон менга ҳам таъсир этгандики, баланд товушда:

-      Аллоҳим, дуоларимизни қабул қил!- дея ёлвордим.

Дуо қилиб бўлгач, аёл  хаста боласининг бошига  борди. Хаста, аммо сокин шаклда ухларди болакай. Онаси менга ўгирилиб:

-      Кўрдингизми, Аллоҳ биз билан!- деди. Айтишга сўз тополмадим.

Болакай амбулансга ётқизилаётганда ҳам уйғонмади. Ўтган ярим соатда нафас олиши ва пульси нормал ҳолатга тушганди. Кулбадан чиқаётиб ҳамёнимни онанинг ҳовучига тиқиштирдим.

-      Эртага яна олдингизга келаман,- дедим.

Машинамни секин ҳайдаб борар эканман, бошимни кўтариб осмонга қарадим. Тонг оқариб келаётганди. Касалхонага яқинлашарканман, ҳеч қўрқмаётгандим. Ичимдаги овоз ўғлимнинг менга қараб жилмайишини айтарди.  Аллоҳ биз билан эди!..

Турк тилидан

Умида АДИЗОВА таржимаси.