(45-сон) Ҳаёт - ибрат мактаби

Ўз вақтида хатога йўл қўйиб, келиннинг қарғишига қолган бир аёлнинг тақдири мени ўйлантириб келади.

- Катта келинимга жуда кўп ноҳақлик қилганман, уни асло кўз очирмасдим, уришганим-уришган эди. Охирги  жанжалда:

- Илоҳим менга қилганларингизни, кейинги келинингиздан тортинг, яхши бўлишга интилиб, сизнинг айтганларингизни қилиб ёмон  бўлсам, оладиган кейинги келинингиз мени тескарим бўлсин, сизга ойна тутсин, - дея йиғлаб уйимдан чиқиб кетганди.

Бугун иккинчи ўғлимга келин олганман, дард десам, бало дейди. Ҳеч гапимга кирмайди. Дардим ичимда бировга оғиз очиб ёрилай десам, ҳаммага биринчи келиним билан жанжалимиз ошкора бўлган.

"Қилиғингга яраша келин бўпти-да" - деб ўзим ёмонотлиқ бўлишдан қўрқаман. 

"Касални яширсанг иситмаси ошкор қилади" деганларидек, жанжалдан, касалдан бошим чиқмай қолди. 

- Нега тинмай оғриб қолаяпсиз, дейишса, "қарилик" деб баҳона қиламан. Аслида уйдаги жанжаллардан зада бўлганман, Мен уйда қайнона бўлиб эмас, келин бўлиб  яшаяпман.

Тақдир, ҳаёт ҳукмини қаранг...

Феруза ҳОЖИМАТОВА